Uygarlık tarihi kadar eski bir bağlayıcı olan alçının M.Ö 9000’li yıllarda Çatalhöyük’te ilk kez kireçle karıştırılarak sıvada kullanıldığı yazılı kayıtlardan bilinmektedir. Öte yandan Sümer ve Asur dönemlerinde (M.Ö. 7000) kent içi yapılar ve yollarda, Mısırdaki Firavun mezarlarında (M.Ö. 2800) ve piramitlerde alçıdan bağlayıcı olarak yararlanılmıştır. Eski Yunan ve Roma uygarlıklarında (M.Ö 350-40) alçının duvar ve ahşap tavan sıvasında kullanıldığı görülmüştür.

Avrupa’daki alçı kullanımı M.S. 200’lü yıllarda gündeme gelmiş ve 1200’ün sonlarında Paris’te ulusal olarak ilan edilmiştir. Londra yangınında ahşap yapıların yangından etkilenmediği görülerek, Paris’te alçının kullanımına zorunluluk getirilmiştir.

İslam mimarisinde alçının özel bir yerinin olduğu görülmektedir. Atlantik kıyısından Hint Okyanusu’na kadar uzanan geniş coğrafya içindeki tüm camilerin sıva süslemesinde alçı kullanılmıştır. Benzer şekilde, Selçuklu ve Osmanlı eserlerinde de alçının yaygın olarak kullanıldığı dikkati çekmektedir.

Uygulama, onarım, şekillendirme ve işlenme kolaylığı; nem düzenleme ve yalıtım (ısı ve sese karşı) özelliğinin bulunması, yangına dayanıklılığı ve ucuzluğu nedeniyle alçı bazlı hazır yapı elemanlarının gelişmiş ülkelerdeki tüketimi çok hızlı bir biçimde artmaktadır.

Alçı taşı özelliklerine göre kristal yapılarına göre değişik şekillerde ve sanayii dallarında kullanılmakla beraber bu yazımızda alçı taşı dediğimizde alçı üretimini ilgilendiren jips olarak adlandırılan ve kristalinde 2 molekül su bulunan alçı taşı CaSO4.2H2O bileşiği ele alınacaktır.

Alçı Eldesin de kullanılan saf alçı taşı Jips (CaSO4.2H2O) teorik olarak %32,5 CaO, %46,6 SO3 ile %20,9 kristal suyu içermektedir.